Na terenie Krakowa-Przegorzał znajdowało się jedno z miejsc egzekucji w czasach II Wojny światowej. Umiejscowione było w obrębie tzw. Glinika – strefie eksploatacji gliny dla działającej w sąsiedztwie przed wojną cegielni Salomona Finkelsteina. Lokalizacja ta dobrze wpisywała się w tendencję do wyszukiwania w nieodległym od Krakowa rejonie ustronnych miejsc likwidacji więźniów.
Ofiary przywożono głównie z więzienia sądowego przy ul. Senackiej 3 w Krakowie, tzw. więzienia św. Michała (dzisiejsze Muzeum Archeologiczne w Krakowie), a także z więzienia policji bezpieczeństwa przy ul. Montelupich 7. Egzekucje przeprowadzano już od połowy listopada 1939 roku, w zasadzie po koniec 1943 roku. Być może także później dochodziło w tym miejscu do sporadycznych rozstrzeliwań. Zabici w Glinniku Polacy to żołnierze WP z kampanii wrześniowej, osoby związane z ruchem oporu, a także osoby
cywilne skazane za inne przestępstwa. Choć w 1945 roku przeprowadzono ekshumację osób rozstrzelanych w Krakowie- Krzesławicach, ustalając w wielu przypadkach ich tożsamość, nie zdecydowano się jednak na analogiczne prace w Krakowie- Przegorzałach. Przesłanek tej decyzji nie udało się ustalić. Postanowiono wtedy jedynie wykupić teren dawnej glinianki i utworzyć na nim miejsce pamięci. Zaniechanie po wojnie prac ekshumacyjnych w Gliniku w wielu aspektach rzutuje na wyjaśnienie problemów łączących się z tym obiektem. W 1949 roku wykupiono od spadkobierców S. Finkelsteina teren dawnej glinianki, złagodzono jej zbocza oraz nasadzono krzewy i drzewa, nie dociekając w której części wykupionego terenu znajdowały się groby zabitych. Obszar ten uległ też wtedy znaczącym przeobrażeniom. W okresie tym, lub niewiele wcześniej, na teren Glinika wywożono śmieci. W późniejszych zaś latach zatrawiony teren ten służył także i za obszar rekreacji. Status cmentarza wojennego uzyskał dopiero 12 października 2012 r. Zbrodnie niemieckich władz okupacyjnych w Krakowie-Przegorzałach badane były od schyłku lat 40. Ubiegłego wieku. Toczyły się – i toczą – kolejne śledztwa mające na celu próbę wyjaśnienia możliwie wielu aspektów historii Glinika. Pierwsze wszczęto w 1949 roku przez Okręgową Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Krakowie, kolejne – otwarte w latach 60. ub. wieku – prowadziła ta sama instytucja. Trzecie – rozpoczęte zostało w 2009 roku przez Oddziałową Komisję Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu w Krakowie. Egzekucje mające miejsce na ternie Glinnika stały się tematem wielu różnego rodzaju mitów, zwłaszcza dotyczących ilości rozstrzelanych ofiar. W latach 2013-2015 na terenie Glinika przeprowadzono prace poszukiwawcze metodami stosowanymi w badaniach archeologicznych. Miały one na celu określenie obszaru miejsca straceń, przeprowadzenie prac
ekshumacyjnych oraz wtórny pochówek zlokalizowanych szczątków. Poczynania te, zrealizowane pod kierownictwem K. Tuni i M. Przybyły na zlecenie Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie, inspirowane były staraniami potomków ofiar hitlerowskich zbrodni.
W efekcie przeprowadzonych prac zlokalizowano 25 grobów zbiorowych i jednostkowych zawierających szczątki 125 osób. Szczątkom ludzkim towarzyszyły liczne przedmioty osobiste oraz elementy ubiorów. Pozwoliły one na częściową ocenę ich statusu – jako osób cywilnych i – być może – żołnierzy Wojska Polskiego z kampanii wrześniowej. Przeprowadzono wstępne badania antropologiczne oraz pobrano materiał do badań DNA, które mają zostać wykonane w Katedrze Medycyny Sądowej Pomorskiego
Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie.